Czy biorąc w użyczenie od osoby prywatnej należący do niej samochód, firma osoby fizycznej może wydatki związane z zakupem paliwa do niego oraz jego ewentualnymi naprawami zaliczać do kosztów podatkowych? Czy w tej sytuacji powstaje również przychód podatkowy? (pytanie nr 792018)
Uczestnik forum, wykorzystując w swojej firmie użyczone auto, będzie mógł koszty podatkowe obciążać kosztami jego utrzymania (wydatkami eksploatacyjnymi).
Z pytania nie wynika, czy auto, które będzie przedmiotem użyczenia, jest autem osobowym, czy innym. Tymczasem jest to istotne z uwagi na fakt, że wydatki dotyczące wykorzystywanego w prowadzeniu działalności samochodu osobowego niestanowiącego własności przedsiębiorcy, podlegają limitowaniu w kosztach uzyskania przychodów.
Art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o pdof (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) stanowi, że do kosztów podatkowych nie zalicza się wydatków z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach. Ustawodawca nakłada jednocześnie na przedsiębiorcę obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu dla każdego takiego pojazdu, w tym również wykorzystywanego przez przedsiębiorcę na podstawie umowy użyczenia. W przypadku jej braku wydatki z tytułu używania omawianego samochodu nie mogą być zaliczone do kosztów. Co istotne, limitowanie dotyczy wszystkich wydatków związanych z używaniem takiego samochodu, a nie tylko kosztów nabywanego do niego paliwa czy bieżących napraw. W ramach limitu podatnik powinien rozliczać również m.in. wydatki na części zamienne, okresowe przeglądy, opłaty parkingowe, czy mycie samochodu. Limitowanie nie ma natomiast zastosowania do użyczonych na cele firmowe samochodów innych niż osobowe - rozliczanie w kosztach wydatków eksploatacyjnych związanych z ich używaniem nie wymaga prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.
U przedsiębiorcy korzystającego z rzeczy użyczonej brak konieczności zapłaty za jej użytkowanie skutkuje powstaniem firmowego przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Powstaje on w miesiącach faktycznego używania użyczonych mu składników. Przychód ten tylko w warunkach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 125 ustawy o pdof, czyli gdy użyczającym jest osoba zaliczona do I lub II grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego. W pozostałych przypadkach podlega opodatkowaniu.
Wysokość przychodów z działalności gospodarczej uzyskanych z tytułu nieodpłatnych świadczeń należy ustalić zgodnie z regułami zawartymi w art. 11 ust. 2-2b ustawy o pdof. Powołany przepis wskazuje, że wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się odpowiednio:
- według cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeśli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia,
- według cen zakupu - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione,
- według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu lokalu lub budynku - jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnianie tego lokalu lub budynku,
- na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia - w pozostałych przypadkach.
W sytuacji przedstawionej w pytaniu uczestnik forum powinien wartość nieodpłatnego świadczenia obliczyć według ostatniej ze wskazanych metod.